همه‌ی ما سخنرانانی را دیده‌ایم که حضار را میخکوب کلام خود می‌کنند، چه یک سخنرانی کلیدی برای هزاران نفر باشد یا جلسه‌ای برای چند نفر- و همچنین سخنرانانی وجود دارند که باعث می‌شوند مخاطبین برای پایان سخنرانی و ترک محل لحظه‌شماری کنند. برخی از این افراد کاریزماتیک و ترغیب‌کننده هستند، حال آنکه بعضی سبب می‌شوند بار دیگری که مجبوریم سخنرانی کسی را گوش دهیم دلواپس شویم.

ژوان دتز مدرس سخنرانی و نویسنده کتاب “چگونه سخنرانی بنویسیم و آن را ارائه دهیم” میگوید که سخنرانی برای عموم، چه روی سن باشد یا در اتاق کنفرانس، مهارتی جادویی و ذاتی نیست. زمانی که به پشت پرده نگاه می‌کنید، متوجه می‌شوید سخنرانان بزرگ تشابهات بسیاری در نحوه‌ی اجرا دارند.

۱- با آمادگی کامل روی سن می‌روند.

دتز میگوید: مهمترین کاری که سخنرانان بزرگ انجام می‌دهند این است که قبل از آمدن بر روی سن فضایی ساکت برای خود ایجاد می‎کنند. شما برای اینکه از لحاظ ذهنی تمرین کرده و آماده شوید به زمان نیاز دارید، بنابراین به جای آنکه حواستان پرت شود و ازپا بیفتید متمرکز و پرانرژی می‌شوید.

۲- مطمئن می‌شوند که ۳۰ ثانیه‌ی آغاز و پایان را عالی اجرا می‌کنند.

به عقیده‌ی روبی نیووِل لِگنِر پیش از این موضوع، شما باید زمانی را صرف درک و سازماندهی نوشته‌های خود کنید. هرچه بیشتر متن را بشناسید، برای جلب توجه مخاطب و اینکه خودتان باشید راحت‌تر هستید. نیوول توجه ویژه‌ای به ۳۰ ثانیه آغاز و پایان اختصاص می‌دهد.

” آنها در ۳۰ ثانیه‌ی اول تصمیم می‌گیرند که از شما خوششان می‌آید یا نه و شما باید بذر مهمترین موضوعات را در ۳۰ ثانیه‌ی آخر در ذهن آنان بپاشید.”

۳- آنها پیام خود را برای مخاطب متناسب می‌سازند.

نیوول لگنر می‌گوید: بهترین سخنرانان پیام خود را برای مخاطب متناسب می‌سازند. مطمئناً شما اطلاعاتی دارید که می‌خواهید منتقل کنید، اما چرا آنان باید اهمیت دهند؟ وقتی نیوول سخنرانی خود را طراحی می‌کند، سه سؤال در ذهن خود دارد.

• می‌خواهم آنها چه چیزی را بدانند؟
• می‌خواهم آنها چه احساسی داشته باشند؟
• می‌خواهم آنها چه کار کنند؟

وی به منظور اینکه بتواند به پاسخ موردنظر در مورد این سؤال‌ها برسد، قبل از سخنرانی به جمع‌آوری اطلاعات درمورد مخاطب می‌پردازد تا از نگرانی‌ها و انگیزه‌هایشان مطلع شود. اگر شما این کارها را حتی درمورد گردهمایی‌های کوچک انجام دهید، سخنران بهتری خواهید بود زیرا مردم متوجه می‌شوند دید آنها را درک می‌کنید و صرفا حرف نمی‌زنید.

۴- آنها از زبان بدن استفاده می‌کنند.

دتز می‌گوید زبان بدن برای سخنرانان بسیار حائز اهمیت است. او هنگام سخنرانی پاهای خود را محکم روی زمین قرار می‌دهد که به او تعادل فیزیکی و اعتماد به نفس بیشتر می‌دهد. احساس عدم تعادل با قرار گرفتن روی انگشتان یا این سو و آن سو حرکت دادن پاها ممکن است این حس را به شما بدهد که اعتماد به نفس کمتری دارید و ممکن است در چشم مخاطب نیز این‌طور به نظر برسید.

جان پل انجل، سخنران و مشاور، بیان می‌کند که طی سال‌ها آموخته است که بسیاری از پیام‌ها از طریق نشانه‌های غیرکلامی منتقل می‌شود. از همان نشانه‌های زبان بدن که در مکالمات عادی به کار می‌برید به طریقی مبالغه‌آمیز استفاده کنید. مثلاً، وقتی سراغ پیام جدیدی می‌روید خودتان نیز حرکت کنید. زمانی که می‌خواهید مطلب مهمی را به مخاطب بگویید به آهستگی به سمت آنها و سپس به عقب بروید چنان که رازی را به آنها می‌گویید.

۵- آنها از سکوت نمی‌ترسند.

دتز می‌گوید: مقداری سکوت بهترین دوست سخنران است- از آن استفاده کنید. اگر مضطرب هستید، یک دقیقه سکوت کنید. آرام‌تر پیش بروید و لحظه‌ای صبر کنید تا افکار خود را متمرکز کنید و بگذارید اضطراب از بین برود.

انجل می‌گوید سکوت می‌تواند نشانه‌ی پیغام بعدی شما باشد و آنهایی را که توجه‌شان را کم کم از دست می‌دادند را دوباره متمرکز کند. بسیاری از مردم از سکوت می‌ترسند و این وقفه‌ها را با کلماتی چون “و” و “بنابراین” پر می‌کنند. در حالی که اگر از وقفه واقعی استفاده کنند چیزهای بیشتری بدست می‌آورند.

اگر بیش از ۲۰ دقیقه مدام حرف بزنید مخاطب خود را از دست خواهید داد.
” اول، شما مخاطب را در سطح نیمه خود آگاه برمی‌انگیزید و توجه آنها را جلب می‌کنید زیرا اگر مدت کوتاهی چیزی نگویید…از خود می‌پرسند چه شده است”

۶- آنها نحوه‌ی اجرای خود را تلفیق می‌کنند.

اگر اجرای طولانی مدتی دارید، نحوه‌ی اجرای خود را تلفیق کنید. شما نمی‌خواهید ۳۰ دقیقه یا بیشتر فقط حرف بزنید. اگر بیش از ۲۰ دقیقه مدام حرف بزنید مخاطب خود را از دست خواهید داد. از آنان سؤال بپرسید یا بگذارید از شما پرسش کنند، بگذارید تحرک داشته باشند، یا نحوه‌ی تعامل خود با آنها را طبق مدت زمانی که می‌توانید توجه‌شان را جلب کنید، تغییر دهید.

۷- تظاهر نمی‌کنند کسی هستند که در واقع نیستند.

نیوول لگنر می‌گوید: هرکاری که می‌کنید، متظاهر نباشید. وقتی تظاهر می‌کنید و شیوه‌ای را برمی‌گزینید که خود واقعیتان نیست، مردم متوجه می‌شوند. به جای آن زمانی‌که پیامی را منتقل می‌کنید بهترین خود باشید.
“اصالتی که با خود به همراه می‌آورید اجازه می‌دهد با مخاطب ارتباط برقرار کنید.”