هر بدن زبان مخصوص خودش را دارد و باید توجه داشت که الفاظ آن همیشه محبت آمیز نیستند. زبان بدن ما به احتمال زیاد بخش جدایی ناپذیر وجود ما خواهد بود، تا جایی که حتی فکرش را هم نکنیم. پس اگر تاکنون به فکر زبان بدن خود نبوده ایم، وقت آن رسیده کاری کنیم چون ممکن است در حرفه مان تأثیر منفی بگذارد.
سازمان تلنت اسمارت بیش از یک میلیون نفر را تحت آزمایش قرار داده است و دریافت افرادی که هوش هیجانی بالایی دارند در رده های فوقانی عملکرد بالا قرار می گیرند ( به بیان دقیق تر، ۹۰ % کسانی که عملکرد بالایی دارند). این افراد از قدرت سیگنال های غیرگفتاری در ارتباطات آگاهی دارند و بر همین اساس زبان بدن خود را کنترل می کنند.
در ادامه از ۱۵ اشتباه رایج زبان بدن سخن می گوییم که افراد معمولاً مرتکب می شوند و افراد با هوش عاطفی بالا به دقت از انجام آنها دوری می نمایند.
۱- قوز کردن
قوز کردن یکی از علائم بی احترامی است و نشان میدهد که خسته ایم و علاقه ای به جایی که در آن هستیم، نداریم. ما هرگز به رئیس خود نمی گوییم ” نمی فهمم چرا مجبورم به شما گوش کنم”، اما اگر قوز داشته باشیم، دیگر مجبور نیستیم خودمان این حرف را بگوییم، بدنمان بلند و واضح آن را نشان میدهد.
مغز ما به گونه ای سیم کشی شده تا قدرت را با میزان فضایی که افراد اشغال می کنند، برابر نماید. راست ایستادن با شانه های عقب کشیده شده یک موقعیت قدرت است. در این صورت میزان فضایی که اشغال می کنیم، به حداکثر خواهد رسید. از طرفی دیگر، قوز کردن یکی از علائم ضعف و فروپاشی بدن ماست، فضای کمتری میگیرد و قدرت کمتری را نشان میدهد. حفظ یک حالت خوب احترام می آورد و تعهد هر دو طرف گفتگو را بالا میبرد.
۲- حرکات اغراق آمیز
نشان میدهد که ما از گفتن حقیقت طفره میرویم. به دنبال انجام حرکت های کنترل شده و کوچک باشیم که بیانگر اعتماد به نفس و رهبری ماست و انجام حرکت های بازی همچون باز کردن بازوها یا نشان دادن کف دست نشان می دهند که ما چیزی برای پنهان کردن نداریم.
۳- نگاه کردن به ساعت
زمانی که با دیگران صحبت می کنیم، نشانه آشکار بی احترامی، بی حوصلگی و خودشیفتگی است و این پیام را انتقال میدهد که ما کارهای بهتر و مهمتری از صحبت کردن با شخص همراه خود داریم و نگرانیم به انجام آن کارها نرسیم.
۴- روبرگرداندن از دیگران
عدم تمایل به شرکت در گفتگو بیانگر این می باشد که ما ناراحت هستیم، علاقه ای به دخالت در بحث نداریم و شاید نسبت به فردی که در حال صحبت است، بی اعتماد هستیم. سعی نماییم روی خود را به سمت فرد در حال صحبت برگردانیم و سرمان را به آرامی خم کنیم گویی به سخنان او گوش می دهیم. این کار به فرد در حال صحبت نشان خواهد داد که ما تمرکز و توجه کامل را داریم.
۵- دست به سینه
انداختن پا روی پا، تا حدودی موانع فیزیکی می باشند که نشان می دهد پذیرای حرف های فردی که صحبت میکند، نیستیم. حتی اگر لبخند بزنیم یا در گفتگو شرکت کنیم، این حس آزاردهنده را در او ایجاد می کنیم که تمایلی به شنیدن سخنانش نداریم. اگر با دست به سینه نشستن احساس راحتی می کنیم، از انجام این کار صرفنظر کنیم تا افراد ببینند که ما علاقمند به سخنان آنها هستیم.
۶- تناقض بین کلمات و حالت چهره ما
موجب میشود آدمها فکر کنند که بعضی چیزها درست نیستند و گمان می کنند ما در حال فریب آنها هستیم، حتی اگر ندانند چرا و چگونه.
۷- سرتکان دادن های اغراق آمیز
بیانگر نگرانی ما از تأیید است. افراد از سرتکان دادن های شدید ما این طور برداشت می کنند که تلاش می کنیم با آنان موافقت کنیم یا چیزی را درک کنیم که واقعاً درکش نکرده بودیم.
۸- بیقراری
مرتب کردن موها نشانگر این است که ما نگران هستیم، انرژی زیادی داریم، خجالتی و پریشان هستیم. افراد تصور خواهند کرد که ما بیش از حد نگران ظاهر خود هستیم و توجهی به حرفه و کار خود نداریم.
۹- پرهیز از برقراری ارتباط چشمی
مانند آن است که ما چیزی را پنهان می کنیم و همین باعث شک و تردید میشود. نداشتن ارتباط چشمی همچنین نشان دهنده عدم اعتماد به نفس و علاقه است، چیزی که هرگز نمی خواهیم در یک محیط تجاری از خود نشان دهیم.
اگر هنگام صحبت کردن به پایین نگاه کنیم بیانگر این است که اعتماد به نفس نداریم و کمرو هستیم و این باعث خواهد شد تا کلماتمان تأثیر خود را از دست بدهند. برعکس، حفظ ارتباط چشمی ثابت میکند که اعتماد به نفس، مدیریت، قدرت، زیرکی و فراست داریم.
۱۰- ارتباط چشمی بسیار شدید
ممکن است بیانگر پرخاشگری یا تلاش برای تسط باشد. به طور متوسط بهتر است ارتباط چشمی بین ۷ تا ۱۰ ثانیه باشد و طولانی تر از این مدت، وقتی است که بیشتر گوش می دهیم تا سخن بگوییم. اگر ارتباط چشمی را قطع کنیم، پیام دیگری دارد. نگاه به پایین نشانه تسلیم است و نگاه به اطراف نشانه اعتماد به نفس.
۱۱- چرخاندن چشم ها
چرخاندن چشم یک شیوه بدون شکست و البته فاقد احترام برای ارتباط برقرار کردن است. خوشبختانه، گرچه می تواند یک عادت باشد اما اختیاری است و ما می توانیم آن را کنترل کنیم که البته ارزشش را دارد.
۱۲- اخم کردن
اخم کردن یا داشتن بیانی نامناسب این پیام را میدهد که ما از اطرافیان خود رضایتی نداریم، حتی اگر آنها ربطی به این خلق و خوی ما نداشته باشند. اخم کردن باعث دوری افراد خواهد شد و آنها احساس می کنند از سوی ما مورد قضاوت قرار میگیرند. لبخند زدن نشان میدهد که ما گشاده رو، مهربان، مطمئن و دارای اعتماد به نفس هستیم.
۱۳- شل دست دادن
نشانه عدم اعتماد به نفس و عدم اقتدار می باشد، در حالیکه خیلی محکم دست دادن هم بیانگر تلاش پرخاشگونه ما برای تسلط است، که این هم به همان اندازه بد است. چگونه دست دادن خود را متناسب با هر فرد یا موقعیتی سازگار نماییم ولی مطمئن شویم که همیشه محکم دست می دهیم.
۱۴- مشت های گره کرده
بسیار شبیه دست به سینه یا پا روی پا انداختن است و می تواند علامت آن باشد که ما خیلی مشتاق به صحبت های دیگران نیستیم. همچنین می تواند ما را اهل بحث و جدل و تدافعی نشان دهد که می تواند افراد در حال تعامل با ما را عصبی نماید.
۱۵- زیاد نزدیک شدن
اگر زیاد نزدیک کسی بایستیم (نزدیکتر از یک و نیم قدم) بیانگر این است که ما برای طرف مقابل و حریم شخصی او احترام قائل نیستیم. و این می تواند باعث ناراحتی اطرافیانمان شود.