قانون جذب و رابطه
رابطه هم می تواند رشد و شادی متقابل ایجاد نماید و هم بعد از مدتی خسته کننده، خفه کننده و آسیب رسان شود. هر رابطه ای، چه چند هفته به طول انجامد و چه یک عمر دوام داشته باشد، هدف خود را دارد. مسئله مهم این است که رابطه باید از ما حمایت کرده، تشویقمان کند و برای تبدیل شدن به انسانی بهتر ما را به چالش بکشد نه اینکه همه انرژی مان را گرفته و باعث شود احساس بدی نسبت به خودمان پیدا کنیم.
اگر مجبور هستیم به خاطر رابطه ای که در آن می باشیم، یکی از موارد زیر را قربانی کنیم، زمان آن رسیده که این رابطه را دوباره ارزیابی نماییم.
۱- آزادی مان
اگر به طور مداوم باید گزارشات کارهای خودمان را به طرفمان بدهیم یا از اینکه با یکی از دوستان یا اعضای خانواده مان جایی رفتیم، احساس گناه کنیم، نشان میدهد که آن فرد اعتماد به نفس ندارد. رفتارهای مالکیت جویانه معمولاً بخاطر احساس عدم امنیت و اعتماد درونی افراد می باشد که بخاطر اتفاقاتی که در کودکی برایشان افتاده ایجاد شده است. حتی اگر این فرد بسیار مهربان بوده و لیاقت دوست داشتن را داشته باشد، باید ارتباطمان را با او قطع کنیم تا بتواند زخم های خودش را درمان کند.
رفتارهای کنترل کننده نشان میدهد که فرد با خودش احساس راحتی نمی کند و چنین فردی پیش از اینکه وارد یک رابطه جدی شود، باید مشکلات درونی اش را برطرف نماید.
۲- خودمان
هیچوقت خودمان را برای کسی دیگر تغییر ندهیم. فردی که واقعاً باید در زندگی کنار ما باشد، ما را همانطور که هستیم دوست خواهد داشت، هیچوقت هم از ما نمی خواهد که خودمان را تغییر دهیم چون از خود واقعی ما لذت میبرد. البته همه روابط به کمی مصالحه نیاز دارد، مثل اینکه در رستورانی غذا بخوریم که او دوست دارد نه رستورانی که خودمان واقعاً دوست داشتیم برویم اما نباید شخصیت و هویت واقعی خودمان را برای کسی دیگر عوض کنیم. بدون هیچ رودربایستی و خجالت خودمان باشد و اگر طرفمان نمی تواند آن را قبول کند، مشکل از اوست نه ما.
۳- خوشبختی مان
اگر کسی نمی تواند زندگی ما را ارتقا داده و به لذت هایمان اضافه نماید، واقعاً به چه دلیل باید کنار ما باشد؟ اگر طرفمان فقط باعث ناراحتی مان می شود و باعث می شود احساس بدی نسبت به خودمان و زندگی پیدا کنیم، زمان آن رسیده که آن رابطه را ترک کنیم. ما به کسی نیاز پیدا می کنیم که با ارتعاشات انرژی ما همخوانی داشته باشد و به زندگی مان شور و هیجان بدهد نه اینکه همه انرژی زندگی ما را بگیرد.
۴- تفریح و سرگرمی مان
آیا از بودن کنار آن فرد لذت می بریم؟ آیا می توانیم با هم مثل بچه ها از ته دل بخندیم و چیزهای جدیدی را امتحان کنیم؟ در همه روابط هر از گاهی اختلاف پیش خواهد آمد اما حتی بعد از مدتی طولانی کنار هم بودن، هنوز هم باید بتوانیم فعالیت هایی را در کنار هم انجام دهیم که کودک درون ما را بیرون بیاورد، هیچوقت نباید قید تفریح و لذت در رابطه را بزنیم. بدون این تفریحات، زندگی بسیار خسته کننده خواهد شد و تنها چیزی که برایمان باقی خواهد گذاشت استرس است.
۵- آرزوهایمان
یک رابطه ایدآل از دو فردی تشکیل می شود که هدفی مشترک داشته و همدیگر را در هر قدم برای رسیدن به آن هدف یاری کنند. یا دو نفر با آرزوهای متفاوت که همدیگر را برای رسیدن به این آرزوها تشویق می کنند. اگر طرفمان در مسیر مشابه ما نیست، بی درنگ از آن رابطه بیرون بیاییم. اینکه از زندگی چه می خواهیم قسمت عمده ای از ما را تشکیل می دهد و مطمئناً در زندگی مان به کسی که مانع رسیدن ما به اهدافمان باشد نیاز نداریم.
۶- آرامش درونی مان
کسی که در زندگی کنار ماست باید حس آرامش عمیقی به ما بدهد که هرج و مرج و مشغله های زندگی را از یاد ببریم. اگر او باعث اضطراب، عصبانیت و استرس ما می شود. فقط انرژی ما را تحلیل برده و ما را دربرابر انرژی منفی آسیب پذیر می کند. او باید درون خود آرامش داشته باشد و این آرامش را به ما هم منتقل کند.
۷- میلمان به اکتشاف
زندگی یعنی تجربیات جدید، بنابراین اگر طرفمان به امتحان کردن چیزهای جدید تمایل ندارد و ما را هم از این کار منع می کند، مطمئناً مدت زمان زیادی نمی توانیم با او احساس خوشبختی کنیم. طرفمان باید ما را به خطر کردن تشویق کند، چون این خطر کردن ها است که باعث رشد و پیشرفت ما خواهد شد.
۸- روابط دیگرمان
رابطه ما با دوستان و خانواده نباید بخاطر نامزد یا همسر ما قربانی شوند. کسی که چنین چیزی از ما می خواهد حس مالکیت دارد. طرف ما باید به ما این امکان را بدهد که بتوانیم با دوستان و خانواده خود بدون اینکه کنترلمان کند، وقت بگذرانیم. دقت کنیم که کسی را انتخاب نماییم که برای شاد و راضی بودنش نیاز نداشته باشد که همیشه و در همه جا ما کنارش باشیم.
۹- اعتقادات معنوی/مذهبی مان
خیلی ها بخاطر طرف مقابلشان اعتقادات خود را عوض می کنند اما اینکه واقعاً بخواهیم به آن اعتقادات روی بیاوریم تا اینکه به خاطر فردی دیگر خودمان را مجبور به پذیرفتن آن کنیم، خیلی فرق می کند. هیچ رابطه ای اینقدر ارزش ندارد که بخاطر آن اعتقادات درونی خودمان را از دست بدهیم. طرفمان باید بتواند تقویت کننده زندگی معنوی ما باشد و همراه با ما رشد کند.
۱۰. معاشرتمان
هر رابطه نیاز به تعهدی عمیق به گوش دادن به حرف های طرف مقابل و درک افکار و احساسات او دارد. یک رابطه دوستانه و آزاد از دو فردی تشکیل می شود که برای نظرات همدیگر ارزش قائل بوده و همدیگر را قضاوت نمی کنند. اگر به طور مداوم احساس می کنیم که طرفمان برای گفتگوی راحت و آزاد با ما تلاشی نمی کند، به او بگوییم که در رابطه مان نیازهای ما برآورده نمی شود. اگر میخواهیم رابطه ای موفق و شاد داشته باشیم، خیلی مهم است که طرفمان از نظر احساسی همیشه برای ما آماده باشد.